Motylik czerwonouchy (Uraeginthus bengalensis)

Kiara

Motylik czerwonouchy (Uraeginthus bengalensis)

Gatunek ten żyje na stepach Aryki, na pd od Sahary. Grupki tych ptaków trzymają w niewielkiej odległości od ludzkich osad, unikają jednak otwartych terenów, preferując zarośla i krzewy rosnące na stepie.
Wielkość tych ptaków oscyluje w okolicach 12 cm długości. Samica i samiec są koloru szarawo-niebieskiego, z szarawymi plecami, skrzydłami, głową i stroną brzuszną oraz wyraźnie błękitnym obszarem ciągnącym się od dzioba ptaka (na głowie sięga on ponad oko i w dalej, w dół, kończy się za piersią, gdzie przechodzi w kolor szarawy- granica pomiędzy kolorami jest wyraźna i bardzo widoczna. Błękitne są także całe boki ptaka, kolor ten biegnie nieprzerwanie od dzioba aż po ogon, gdzie przechodzi w turkus. Dyformizm płiowy u motylika krasnouchego polega na występowaniu u samców ciemno-czerwonych podłużnych plam na wysokości uszu ptaka. U samicy w tym miejscu jest czysto-błękitny kolor.
Gatunek ten trzymany w domu ma dość wysokie wymagania bytowe, szczególnie dotyczące ciepłoty pomieszczenia- temperatura nie powinna spadać poniżej 22 stopni C. W wolierach zewnętrznych mogą przebywać jedynie okresowo, w najcieplejszych miesiącach w roku. Najlepiej trzymać motylika czerwonouchego w wolierach wewnętrznych, gdzie może przebywa z innymi gatunkami o podobnych wymaganiach i łagodnym temperamencie. W klatkach motyki te również bywają trzymane, ale tylko parami i o lęgi w takich warunkach jest znaznie trudniej, niż w gęsto obsadzonej wolierze. W okresie lęgów gatunek jest wykazuje nadmierną płochliwość, chcąc wyhodować młode tego gatunku, należy zapewnić ptakom spokój i nie ingerować w to, co dzieje się w budce lęgowej- inaczej ptaki prawie na pewno opuszczą takie gniazdo. Samo gniazdo w niewoli motyliki czerwonouche budują w gęstwinie krzewów, jakimi obsadzona jest woliera, można również dać kilka półskrzynek- niektórym parom służą one później jako stelaż do budowy gniazda. W swojej ojczyźnie ptaki te zakładają gniazda pod strzechami domów, w zaroślach, a nawet-w opuszczonych gniazdach wikłaczy. W budowie gniazda udział bierze samica, samiec dostarcza materiału budulcowego, na który składają się pióra i źdźbła trawy. Otwór wejściowy do gniazda znajduje się zawsze po stronie bocznej. Samica, po odbytej kilkakrotnie kopulacji, składa 4-6 jaj w kolorze białym, które wysiaduje 11-13 dni. Młode rozwijają się szybko- w wieku 14-stu dni po raz pierwszy opuszczają gniazdo, umieją już także latać. W okresie lęgowym podaje się motylikom tzw. mieszankę dla słowików, żywe owady i ich larwy (jako źródło białka bardzo potrzebnego do szybkiego i prawidłowego wzrostu). Podstawowym pożywieniem dla tego gatunku jest mieszanka ziaren kanaru, prosa zwyczajnego, prosa węgierskiego, siemienia lnianego, nasion różnych gatunków traw. Konieczne są dodatki roślinne, takie jak gwiazdnica, szpinak, bezpieczne gatunki sałaty.
Nie jest to na pewno gatunek dobry w hodowli dla początkujących pasjonatów astryldów. Jednak ze względu na swoje wyjątkowe upierzenie budzi on zainteresowanie (jak reszta motylików).

Bibliografia:
-internet (zdjęcie);
-notatki własne;
-J. Felix "Ptaki pokojowe";

Powyżej zamieszczony tekst został napisany w oparciu o wiedzę własną, i gromadzone latami notatki. Jedyną książką, z jakiej korzystałam przy pisaniu tego tekstu, były "Ptaki pokojowe" J. Felix'a. Wyjątkiem jest zdjęcie, którego Autorem nie jestem- wkleiłam je, pragnąc zilustrować tekst o motyliku czerwonouchym- a było jednym z wielu, jakie wyskakują po wpisaniu nazwy gatunku jako "grafika". Niestety- nie miałam jak skontaktować się z Autorem zdjęcia, i zapytać Go o pozwolenie wykorzystania Jego zdjęcia w tekście- za co przepraszam. B.M.B.