Wdówka czteropióra (Vidua regia)

Kiara

Wdówka czteropióra (Vidua regia) należy do rodziny wdówek (Viduidae), które są blisko spokrewnione biologicznie z wikłaczami (Ploceidae), kiedyś nawet zaliczano wdówkę czteropiórą do rodziny wikłaczy. Rodzina wdówek dzieli się na cztery podrodziny: wdówki (Vidua), wdówki rajskie (Steganura), wdówki królewskie (Tetraenura) i atłasówki (Hypochera), do których łącznie należy 13 gatunków. Wdówki należą do rzędu wróblowych (Passeriformes), i podrzędu śpiewających.

Wdówka czteropióra zamieszkuje południową i południowo-wschodnią Afrykę. Środowiskiem, w jakim żyje ten gatunek, są zarośla na afrykańskim stepie (inne gatunki wdówek zamieszkują bardziej zurbanizowane tereny, ponoć niektóre z nich spotykane są nawet w okolicach osiedli ludzkich).

Ptak ten poza okresem lęgowym ma wielkość 10-12 cm, natomiast w okresie lęgowym sterówki w ogonie samca wydłużają się do długości ponad 30cm. Ogon taki przypomina normalny ogon, z którego wyrastają cztery długie pióra, zakończone "chorągiewkami" w kształcie rombów. Zmienia się także ubarwienie samca w tym okresie. Ciało koloru jasnobrązowego z czarną "czapeczką" na głowie i czarnym paskiem tuż za oczami, z brzuchem koloru białawego, jakie mają ptaki tego gatunku w ciągu całego roku poza okresem godów i lęgów, zmienia się w tym czasie, zachowując ogólne upierzenie w tonach brązu i złamanej bieli, lecz oprócz pojawienia się czterech bardzo długich, czarnych wici wyrastających ze sterówek, samcowi wyrastają czarne pióra na ogonie i dalej ku górze, na plecach, jednak skrzydła pozostają jasnobrązowe. Czarna jest także czapeczką na głowie ptaka, zaś dziób i nogi czerwone.

Samiec w szacie godowej:

Samiczka:

Jeżeli chodzi o lęgi, wdówka czteropióra nie buduje własnego gniazda, lecz składa jajo do gniazda ptaków gatunków, dla których jest pasożytem lęgowym, wyrzucając przy tym zawsze jedno jajo gospodarzy (tak samo jak nasza polska kukułka). Wybiera głównie gniazda ptaków wróblowatych, a szczególnie często astryldy słonecznej (Granatina granatina). Z powodu ich pasożytnictwa lęgowego ptaki te są ciężkie w hodowli, choć niewątpliwie samce w szacie godowej stanowią ozdobę każdej woliery. Należy jednak pamiętać, że w tym okresie samce są bardzo agresywne, i często walczą pomiędzy sobą, a nawet są w stanie zaatakować ptaki innego gatunku. Dlatego nie powinno się trzymać dwóch samców wdówki w jednej wolierze, a dążąc do rozmnożenia pary, należy ją odseparować do lęgowej woliery, usytuowanej tak, by wdówki nie widziały innych ptaków. Jednak że względu na to, że gatunek ten jest pasożytem lęgowym, rozmnożenie go w niewoli jest niezwykle trudne, wymaga bowiem towarzystwa kilku par gniazdujących astryldów słonecznych lub ew. mewek. Ponoć ptaki tych gatunków odkarmiają młode wdówki razem z własnymi pisklętami, nie robiąc różnicy.

Wdówki czteropióre żywimy mieszanką ziaren prosa zwyczajnego, kanaru, rzepaku, prosa murzyńskiego, prosa węgierskiego, prosa afrykańskiego, podawać należy również nasiona skiełkowane (najlepiej w tzw fazie mlecznej), owoce, zieleninę (szpinak, gwiazdnicę, kłosy traw i babki lancetowatej), i od czasu do czasu także larwy mącznika i inne owady.

Jako pomieszczenia mieszkalne najlepiej gatunek ten czuje się w wolierach. Latem mogą przebywać na zewnątrz, ale zimy bezwzględnie powinny spędzać w pomieszczeniu ogrzewanym.

Bibliografia:
-internet
-J. Felix "Ptaki pokojowe"