Aleksandretta obrożna

Kiara

Aleksandretta obrożna (Psittacula krameri)

Aleksandretta obrożna występuje w czterech podgatunkach, z których w hodowli najczęściej spotyka się dwa: azjatycki Psittacula krameri manilensis, występujący w Indiach, Pakistanie, pd Chinach i pn części Płw. Indochińskiego oraz Psittacula krameri krameri- podgatunek afrykański, zasiedlający Senegal, pn Kamerun, dorzecze Białego Nilu, Etiopię i Sudan. Jako pierwszy w niewoli pojawił się podgatunek azjatycki, różniący się od afrykańskiego większą i mocniejszą sylwetką, a także innymi proporcjami- głowy tego podgatunku są większe, a dzioby masywniejsze i koloru intensywnie czerwonego, natomiast upierzenie również jest żywsze w swojej barwie. Ponadto wokół oka występuje czerwona obwódka z nagiej skóry. Oprócz dwóch wymienionych podgatunków, istnieją jeszcze dwa, spotykane w niewoli- stanowią one jednak rzadkość. Są to Psittacula krameri parvirostris i Psittacula krameri borealis.

Fot. B.M.Baczyńska

Aleksandretta obrożna jest ptakiem w kolorze soczystej zieleni, której intensywność uzależniona jest od podgatunku, płci, a także partii ciała. Najciemniejsze są skrzydła, które od spodu mają barwę szarą, a lotki żółto-zieloną. Ogon jest długi (przez co papuga ta zaliczana jest do papug długoogonowych) i pokryty turkusowym nalotem, tak samo jak kark u dorosłych samców. Inną cechą odróżniającą go od samicy jest różowo- czarna obroża na szyi (kolor czarny na karku przechodzi w różowy). Samice są czysto zielone. Warto jednak pamiętać przy zakupie ptaków, że dymorfizm płciowy widoczny jest dopiero u nawet i 3 letnich ptaków- młode samce wyglądem przypominają samice, odróżnia je tylko tęczówka oka, która u młodych ptaków jest ciemna. Dorosłe ptaki mają tęczówkę oka żółtą.

Żywienie: aleksandretty lubią urozmaicony pokarm, w którym nie powinno zabraknąć owoców i zieleniny. Stada tych ptaków w krajach występowania stanowią prawdziwą plagę, niszcząc plantacje. Biorą bowiem owoc, nadgryzają i wyrzucają- później tak samo postępują z następnym. Stado tych ptaków, liczące kilkaset osobników, z powodzeniem potrafi spustoszyć wiele plantacji (min. to jest powodem, że gatunek ten nie jest objęty ochroną gatunkową i ptaki nie wymagają dokumentów CITES).
W niewoli papugi te karmimy mieszanką ziaren dla średnich papug, składającą się z: różnych gatunków prosa (czerwone, żółte, zielone, srebrne), gatunków słonecznika (paskowany, biały, czarny), kardi, owsa łuskanego, konopi, pszenicy. Poza mieszanką ziaren podajemy owoce i warzywa- jabłka, gruszki, truskawki, maliny- owoce bezpestkowe, oraz zieleninę- sałatę, kalafior, brokuły, kapustę, a także marchew. W zimie podaje się owoce z weków lub suszone. Co kilka dni jako dodatek można podawać gotowane kurze jajo- w okresie lęgowym oczywiście podajemy mieszankę, o której napiszę w dalszej części. W ciągu całego roku należy również dodawać do karmy- nawet bardzo bogatej- suplementy mineralno-witaminowe, a w wolierze cały czas powinna znajdować się kostka wapienna lub sepia.
Podczas okresu lęgowego aleksandetty żywimy dodatkowo mieszanką jajka i kiełków, a z witamin zwiększamy ilość wit. A, E, D3.

Rozmnażanie: Ptaki te w niewoli rozmnażają się stosunkowo łatwo. Dobraną parę przenosi się do woliery o wymiarach 2m*1m*1m, w której zawieszona jest budka lęgowa wymiarów: 30*30*50cm, o średnicy otworu wejściowego 8cm. Dno budki powinno być wysypane warstwą trocin, a w środku powinna znajdować się żerdka, tak, żeby wchodząc ptaki nie zgniatały jaj.
W niewoli aleksandretty gniazdują w miesiącach jesienno-zimowych- od września do lutego. Do rozmnażania należy oczywiście ptaki odpowiednio przygotować, odpowiednim karmieniem (zwiększenie ilości białka i zieleniny) i wydłużeniem dnia świetlnego.
Samica składa 2-6 jaj, w odstępach dwudniowych, z których młode wykluwają się po 21-23 dniach. Młode opuszczają budkę po 6-ciu tygodniach, przez następne dwa są jeszcze dokarmiane przez rodziców. Po tym okresie, samodzielne już podrostki należy oddzielić od rodziców, szykujących się do następnego lęgu.

Istnieje wiele mutacji spontanicznych (oczywiście obecnie już utrwalonych) i kombinacji barwnych aleksandretty obrożnej. Najbardziej popularne to: lutino (żółta o czerwonych oczach), żółta, niebieska, cynamonowa, pastelowa, szek, stalowa, kobaltowa oraz tzw. buttercup, lacewing, cleartail. Nie wszystkie mutacje barwne powinno się krzyżować pomiędzy sobą, natomiast wszystkie można łączyć ze standardową, zieloną odmianą (forma nominalną), choć oczywiście od charakteru mutacji zależy, czy młode ubarwione mutacyjnie otrzymamy już w pierwszym pokoleniu (tak będzie jedynie w przypadku mutacji dominujących).

Mutacja stalowa:

Fot. Beata M. Baczyńska

Powyższy opis sporządziłam na podstawie własnych informacji. Kopiowanie artykułu lub jego części ścigane będzie w związku z ustawą przeciwko plagiatowi. Zdjęcie także jest mojego autorstwa i jako takie, zabrania się wykorzystywania i kopiowania go zgodnie z ustawą o ochronie praw autorskich. B.M.B.